امید

دربرابر تمام بی‌لطفی‌هایت، بی‌اعتنایی‌هایت،

کتاب‌ خواندن‌ها حین مشغله‌ی غیرقابل چشم‌پوشی سه ماهه‌ات

احوال نپرسیدن‌هایت،

نبودند...

صبر می‌کنم، لب می‌فشارم و در خلوت خودم فریادها می‌زنم.

با خود می‌گویم شاید تمامی این‌ها دروغ سیزده باشد، شاید آزمایشی برای سنجش عشقم باشند...

و شایدهای بی‌پایان...

سیزدهم هم گذشت، و ای آه، کاش این هم دروغی باشد بین تمامی دروغ‌های زندگی!